Sanat gerçekten sınırsız ölçüde kişiselleştirilebilen, öznelleştirilebilen bir şey. Ne yazık ki biz genelde popüler kültürün bize dayattığı şeyleri izliyor ve ”Neden hep birbirinin aynı şeyler yapılıyor?” diye sitem ediyoruz. İşte The Menu o yapımlardan biri değil. İzledikten sonra ”Ben ne izledim yav?” demiyorsunuz. Çünkü henüz izlerken bile neyle karşı karşıya olduğunuz, suratınıza suratınıza vuruluyor. Gelelim filmin konusuna ve kısa özetine; 

Film, ilk bakışta havalı bir gurme şovu gibi başlıyor. Deniz kenarında, özel bir adada, sadece elit zümreye açık bir restoranda geçiyor her şey. Şef Slowik (Ralph Fiennes) tam bir mutfak diktatörü. Bıçaktan keskin bakışlarıyla, davetlilere hayatlarının en ilginç (ve son?) yemeğini hazırlıyor. Tabii, herkes bu yemeğin menüsünde kendilerinin olduğunu geç fark ediyor.

Şunu kesinlikle belirtmek isterim ki, kendi orta sınıf çevremde bile jet sosyeteymiş gibi davranan insanlar var ne yazık ki. Elitizmin pençesinde hayatlarını heba etmek üzere olan, aşırı sahte ve yapmacık insanların kesinlikle bu çukurdan çıkmasına bir ölçüde faydalı olabileceğini düşündüğüm bir yapım The Menu.

Bence kültür lüksten değil, sokaktan gelir. Çoğumuz varoş mahallelerde doğduk ve hatta büyüdük. Bunda utanılacak hiçbir şey yok. Ama yine de çoğumuz Buckingham sarayında büyümüşüz gibi yaparken komik görünüyoruz. Asıl varoşluk, kendinizden daha iyi olduğunu düşündüğünüz insanları taklit etmektir. İşte o zaman ucuz olursunuz.

Bu film aslında sadece gurmelerin, fine dining çılgınlarının ya da MasterChef takipçilerinin ilgisini çekecek bir yapım değil. Alt metinleriyle sınıf eleştirisi, sanatın metalaşması, şöhretin ve beğeninin yozlaşması gibi birçok temaya dokunuyor.

Her karakter, günümüz toplumunun bir kesimini temsil ediyor:

• Yemekten zerre anlamayan ama ‘havalı olduğu için’ gelen zengin çift.
• Her şeyi beğenen ama hiçbir şeyi gerçekten takdir etmeyen influencer’lar.
• Sanatı anlamadan pohpohlayan yatırımcılar…
• Ve tabii ki Tyler gibi yemek fetişisti “aşırı entel” tipler.

Ana karakterimiz Margot (Anya Taylor-Joy) ise tüm bu elitist saçmalığın dışında bir yerde duruyor. Zaten o yüzden hayatta kalmaya en çok o yaklaşıyor.

Gelelim filmin iyi yanlarına;

• Kesinlikle orijinal bir fikir. Daha önce izlediğim hiçbir filme benzemiyor. Psikolojik gerilim, alt metin, sınıf eleştirisi gibi özgün bir karışımla karşılıyor bizi.
• Şef Slowik rolüyle bizi gerçek bir oyunculuk örneği karşılıyor. Hiçbir açıdan eleştiriye açık olduğunu düşünmüyorum.
• Estetik ve görsel açıdan kusursuz diyemem ancak kesinlikle yeterli. Kendinizi filmin içinde bulabiliyorsunuz.
• Unutulmaz bir final sahnesiyle tüylerimizi ürpertiyor. Muhtemelen hayat boyu aklınızda kalacak bir yapım olmasının sebebi de finali olabilir.
• Film öyle dolu bir yapım ki, bazı metaforları ancak filmi ikinci kez izlediğinizde anlıyorsunuz. Bu da The Menu‘nün bir derinliği olduğu anlamına geliyor.

Filmimizin kötü yanları ise şu şekilde;

• Ya bu kadar iyi bir filmde nasıl karakter derinliği sıfıra yakın olabilir anlamıyorum? Kim seçiyor bu oyuncuları, niye karakterlerin altını doldurmuyorsunuz? NEDEN???
• Sınıf eleştirisi konusunu gözümüze sokarken bokunu çıkartmışlar. Hiç arasını bulamamışlar. Kara mizah mı psikolojik gerilim mi çok arada kaldım bazen.
• Filmin ikinci perdesinde bir 15 dakika falan ayılıp ayılıp bayıldım, sıkıldım. Biraz kalktım, dolaştım, gittim bir sigara yaktım, mısır patlattım falan. Muhtemelen ikinci turda yönetmenin maaş yatmadı.
• Filmin türü hakkında hiçbir fikrim yok. Bunu bir eleştiri olarak yazıyorum çünkü kusursuz bir senaryodan kusursuz bir etki beklerdim.
• Finalde ters köşe bekledim ama film beni totik gibi ortada bıraktı. Ters köşe yapmayı bırakın, hiçbir sebep vermeksizin ana karakter konusunda verilen karar baya saçma geldi. Bence herkes ölsün.